Pagina's

donderdag 15 mei 2014

Omdat het niet altijd het leven is dat we vieren


Omdat het niet altijd makkelijk was om met haar te leven, heb ik me meermaals afgevraagd hoe het zou voelen als ze er niet meer was. Mensen zijn altijd zo positief over de doden, alsof ze tijdens hun leven een soort van heiligen waren en ik heb dat altijd al hypocriet gevonden. 
In de drukke mallemolen van het dagelijkse leven zonder haar voel ik toch een onverwacht groot gemis tijdens de 'kleinere' momenten. Het kan me plots helemaal overvallen, hoe mijn bobo toch ook echt wel gewoon een verdomd lieve oma was. 
Of zoals mijn zus het zo mooi kan zeggen:


"De woensdagnamiddagen met boterhammekes met gesmolten chocolade, de schuiven met knutselmateriaal, de theepartijtjes die ze met mij deed, frambozensorbet in de Timory, stiekem naar de badkamer sluipen om haar zonder valse tandjes te zien, samen op vakantie gaan naar Nederland, hand in hand wandelen (we kletsten altijd zoals kindjes op elkaars handen en zijn dat altijd blijven doen), het italiaans eten van de traiteur of het eten dat ze zelf maakte (worteltjes!), de pudding in de witte pottekes, de sprookjesboeken die ik altijd overhoop legde en nooit terugstak, de ice tea en fruitsapjes in de frigo die ik nooit opkreeg omdat er ALTIJD nieuwe werden gekocht, het halve woord dat ik maar moest zeggen dat ik iets wou eten of drinken, de gesprekjes over jongens, snel binnenspringen als we gingen winkelen in Leuven, de keer dat ze echt niet begreep dat ik zo huilde voor Punker de poes, ik heb bij haar gewoond, en kwam soms op zeer late uurtjes thuis, ik kon altijd bij haar langsgaan voor/na de toneelles en ze zei NOOIT dat ik ongelegen kwam, ..."

Pudding uit witte potjes, voor altijd. 



Geen opmerkingen:

Een reactie posten