Maar beelden zeggen tenslotte... en muziek, muziek!
Kort gezegd: ze kan stappen, maar ze wil dat nog niet alleen doen. Ze babbelt als nooit tevoren ("ja, ma", "nee papa", "bal", "paard', "teentjes", "kindje", "koek", "danku", "auw, pijn", "tekenen"...) en ze houdt van schommelen, stoepkrijten, tekenen, in de zandbak spelen, rondgereden worden door haar privé chauffeur, 'rondgestapt worden' door verschillende privé chauffeurs, ze houdt van veel. Maar niet van die zes tanden die nu tegelijkertijd beslissen door te komen. Maar ze lacht nog steeds (bijna) de hele tijd en daarom kunnen we eigenlijk nooit klagen :)
Op de "momo" (= schommel) met "beebie" (= haar beer)
Op stap met de privé chauffeur
Met het nodige gevoel voor aandacht:
Tot slot nog een paar liedjes die we hier de afgelopen maand allemaal leuk vonden.
Elbow - One day like this
Changes
Geen opmerkingen:
Een reactie posten