Pagina's

vrijdag 31 januari 2014

Gedichtendag

Dit gedicht, wat mij betreft het meest prachtvolle gedicht ooit, was ooit het onderwerp van een paper, maar betekent nog steeds zo veel meer, elke keer als ik het lees. Bij deze deel ik het ook met jullie, een dagje te laat, maar met even veel plezier.
Rijpe kersen - Stefan Hertmans
Wat stand houdt is oneetbaar.
De oudste huizen worden ingeruild voor nieuwer puin,
en gladde steen reikt al de hand aan ouder puin.
Maar ik heb Under Milkwood in de kamer
en Richard Burton, die als een dronkeman
die in zijn droom met zijn oermoeder slaapt,
waarzeggerij verkoopt op plaat.
Hij droomt haar tweeëntwintig jaar
en bloot onder een wijde, zwarte jurk,
haar benen bruin door landwerk op een onbereikbaar veld.
Haar witte borsten weegt hij op zijn ene hand,
terwijl hij met de andere haar natte lijfje spant.
Men spuit de straten tegen hitte, om tien uur ’s ochtends al.
Ik heb kersen gekocht, ik spoel ze met koel water
en zet de glazen schaal op de granieten tafel
in de verzengde tuin.
’s Nachts wordt het warmer nog,
de pannen liggen in gloeiende rijen op het dak
en stralen door tot op de kamers waar we liggen
en luisteren hoe de ander slaapt.
We slapen geen van beiden.
Ik hoor je zuchten in halfslaap, luider en regelmatig.
Ik denk dat ik mijn naam versta. De overloop
is even, een ogenblik daartussenin,
zo koel als water aan mijn voeten.
Je deur is open. Het raam is open.
In de warmte lig je open op de sprei.
Als ik dan, twee uur later, weer tegen de stroom opga,
ben je al ingeslapen. Het eerste licht ziet de
intieme glinstering die we daar samen achterlaten.
Ik heb kersen gekocht.
Een jonge vrouw gaf me er twee ter keuring in de hand;
ik woog ze, met een klein gebaar, en keek haar heel lang aan.
Daarop vergrootten haar pupillen.
Met zwarte kersen zag ze mij.
Ik kocht het volle pond van haar,
strooide de schoongelikte pitten in het bed
waarop je lachend in het zweet iets over rijpe kersen zei.
De wortels in de dakgoot, jaren later,
voeden zich met het puin van jou en mij,
een boompje `dat diep wordt gesnoeid en duizelt,
lief’, zoals de oude dichter zei.
Het bloeit pas in december, als de bloesems uit de hemel komen,
koud en rillerig als een ballerina in haar eerste lentetij.
We hebben tijd.
Vannacht, als de hitte uit de nok weer op ons valt,
laat ik je Under Milkwood horen.
We liggen er, met lichamen als open oren,
liefde en zweet scanderend bij.

zondag 26 januari 2014

Brief 13 en 14





Florientje,

Ik klok af op exact twee maanden blogpostjesloos door het leven gaan.
Er is toch wel heel wat veranderd en gebeurd. Een korte samenvatting:

Ouder dan een jaar oud en je bent nog steeds een eigengemaakt topkind.
Ze is volop aan het brabbelen geslagen, in maand 13 was dit haar woordenboek:
Njamnjam - Eten, nu! / Lekker / Ik wil liever jouw njamnjam
Mama - Ik ben boos / Haal mij NU uit bed / Mama?
Tata - Daag! / Hallo! / Blij je te zien! / Hé, jou ken ik! / Hé, jou heb ik nog nooit gezien
En ook 'Ha ha ha' kreeg een hele nieuwe betekenis, het betekent nu 'Hi hi hi' (in een poging mee te zingen met 'k zag twee beren).

Ze maakt ook gebaren, ze klapt volop in haar handjes ('Klappen in de handjes') en gaat ook naar haar boze bolleke tijdens het gepaste vers. De schouders en de zij hebben we voorlopig nog niet bereikt, maar kom: handjes en bollekes zijn toch veel toffer!

In maand 14 ontdekte je het woordje 'neen' en wij mochten dat mee beleven. Eerst met de glimlach, maar al gauw bleek het menens: ja hoor, ze heeft een eigen willetje en is meteen ook haar regels beginnen opleggen:
1. Als ik aan het spelen ben pak je me NIET op, en al zeker niet om me te verschonen. Niet, zei ik!
2. Als ik aan het eten ben, dan hoef je me niet te helpen. Tenzij ik veel honger heb en het voedsel niet op mijn lepel blijft liggen. Dan wel. Wel, zei ik! (de lepel tegen mijn arm porrend, gepaard met een licht geschreeuw)
3. Als ik koffie met mijn handen wil drinken, dan mag ik dat. Koffie is namelijk njam.
4. Als we klaar zijn om te vertrekken naar Tante Sandra, dan mag ik eerst nog op mijn gemakske op 't gemak. Op 't gemak hé! (en dan een herhaling van punt 1, er wordt hier niet verschoond!)
5. Als ik opgepakt wil worden, dan wil ik dat graag onmiddellijk zien gebeuren. Met twee d's en twee l's.
6. Als ik naar de digibox sluip om hem te saboteren, dan word ik graag achternagezeten, vind ik leuk. Maar eenmaal daar aangekomen, wil ik dat je me met rust laat. Sabotage camouflage.
7. Papier dient om verscheurd te worden. Alle papier, ook boekjes.
8. Ik eet graag papiersnippers. Laat mij met rust!
9. Het is best handig dat de deur naar de hall niet meer sluit, zo kan ik hem open prutsen. Laten zo.
10. Ook als je kaassaus aan het maken bent, sluip ik naar de digibox.

Dat is het voorlopig, vermoedelijk komen daar nog wat details bij. Herkenbaar?

De reden waarom ik al een tijdje niet meer geblogd heb, is ook wel het feit dat ik mijn camera niet meer kan opladen. Een blog zonder foto's is ook maar leeg. Daarom deed ik een efforreke voor deze hier: