Op een duffe maandag, een paar weken geleden, fietste ik 's ochtends rustig richting onthaalmoeder. Nietsvermoedend. Tot ik plots een kat voorbij zag stuiven, naar de overkant. Altijd als ik een kat zie onderweg, is mijn dag goed! Maar het beest was niet van plan om rustig te blijven zitten, want wanneer ik even afgeleid was door een brommer die me inhaalde, schoot ze voor mijn wiel... Ik voelde een schok in mijn stuur, ik gilde, remde en... weg was ze, in de struiken. Ik kon écht niet gewoon doorrijden, Florien afzetten en naar school vertrekken, no way. Wie weet lag ze zwaargewond in de bosjes. Ik dus de fietskar aan de kant gezet en met mijn liefste poezenstem poezentaal proberen te spreken. Gelukkig kwam er dan net één van de baasjes aangereden. Ik heb dan maar uitgelegd wat er gebeurd was (toch niet evident, want ik voelde me schuldig) en ze ging zelf ook op zoek. Toen er na een hele tijd nog geen kat te zien was, ben ik toch maar richting onthaalmoeder vertrokken (mijn leerlingen moesten toch op tijd les krijgen), met de vraag of ik die avond even mocht langskomen om te horen of er nieuws was.
Nadat ik een hele dag met het verhaal in mijn maag gezeten had, kwam ik schoorvoetend (of schoorfietsend) aan bij het huis, waar een man en twee kinderen aan het spelen waren in de voortuin. Ik legde het probleem nog eens uit en hij sprak de gevleugelde woorden: 'Kijk ze is aan het spelen, niets aan de hand!' Als je mij een beetje kent, weet je wat voor gigantische opluchting dat was.
Die man bleek heel joviaal, de kindjes én de katten (ja, er waren er twee), heel sociaal. Ik werd meegetroond naar de moestuin en mocht mee appels plukken (ideaal, ik was net van plan om appelconfituur te maken. Daarna werden er nog twee gigantische courgettes in mijn fietstassen gepropt en kon ik huiswaarts keren.
Toch een redelijk lang bericht, om dan uiteindelijk gewoon te zeggen dat ik een courgettetaart en appelconfituur maakte met 'de buit'...
Et voilà...
Eind goed, al goed!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten