Pagina's

woensdag 27 november 2013

Rouwboeken voor kinderen

Het is nog steeds november en omdat ik deze maand een rouwboek moest bespreken, vond ik het geen slecht idee om eens een overzicht te maken van goede rouwboeken voor kinderen.

Een boom vol herinneringen van Britta Teckentrup

Een boom vol herinneringen




Het werd tijd dat er nog eens een geschikt boek op de markt kwam rond het thema rouwverwerking. En ziedaar, Een boom vol herinneringen beantwoordt aan alle verwachtingen: metaforen, mooie en herkenbare prenten, gevoelige tekst.
Vos valt in slaap, want hij is moe na een zijn gelukkige leven. Uil is eerst verdrietig, maar hij beseft dat het tijd was voor Vos, want hij was al een tijdje moe. Wanneer alle vrienden stilletjes bij elkaar komen zitten, is het Uil die de stilte verbreekt door herinneringen te delen. Terwijl de dieren vertellen, komt er een oranje plantje tevoorschijn uit de sneeuw. Dit plantje groeit uit tot een boom waar iedereen een plekje in op of rond vindt. Vos lijkt hen voor altijd gezelschap te houden.
Aansluitend bij dit verhaal, dat misschien wat minder origineel is qua uitgangspunt, horen de prenten van Britta Teckentrup. De personages zijn statisch, maar de beweging die ontbreekt past eigenlijk perfect bij de sereniteit die de illustraties in hun geheel uitstralen. De kleuren zijn eigenlijk vrij vrolijk voor een rouwboek, wat het toch een beetje atypisch maakt, maar dit stoort op geen enkele manier. Opvallend zijn de details: op het eerste schudblad kwam enkel de kleur blauw voor, op het laatste blad ook oranje.
Kortom een uitstekend boek om te gebruiken in de klas, in de kerk, thuis,... om een moeilijk onderwerp als dit te duiden.

De gouden bal van Kristien Dieltiens
De gouden bal
Ook één van mijn favorieten, de volledige recensie vind je onder de titel. Dit boek is zeker niet eenvoudig, zelfs sterk symbolisch, maar het duidt een wel erg moeilijk onderwerp: de dood van een kind.

Kleine Pieter deed open van Paul Verrept
Kleine Pieter deed open

In de categorie 'minder geschikt voor kinderen, zeer geschikt voor jongeren' dit boek over Pieter de dood. De volledige recensie weer onder de titel.

De eend, de dood en de tulp van Wolf Erlbruch
DE EEND, DE DOOD EN DE TULP
Ik hoorde onlangs dat het niet meer verkrijgbaar zou zijn en dat vind ik doodzonde (de woordkeuze!), tweedehandswinkels of bibliotheken dus... Hopelijk besluiten ze het alsnog opnieuw uit te geven, want dit is echt een pareltje!

Hoe oma almaar kleiner werd van Michael De Cock

In de categorie 'pareltjes van één van mijn favoriete schrijvers' deze van Michael De Cock, u ondertussen wel bekend door zijn serie over de BFF's Rosie en Moussa.
Dit is echt prachtig, fijngevoelig, schattig, zonder ooit belerend te worden. Vanaf vijf jaar.

Een opa om nooit te vergeten van Bette Westera

Met speelse illustraties van Harmen Van Straaten die het nogal zware onderwerp toch de nodige luchtigheid geven. Voor kinderen vanaf 7 jaar. 

Hmm... Dit wordt een lange post, ik vermoed dat we hier nog een vervolg aan gaan breien! Goed idee?




woensdag 20 november 2013

Brief 12

1


2


3


4


5





6




7


 8





9




10




11




12



De jarige...






Met en zonder kroon. (Langer zonder, dat spreekt voor zich)


donderdag 14 november 2013

Een paar Sintboekentips

Sint op komst! van Mattias De Leeuw


 In Sint op komst! ging het nieuwste Godenkind van de Vlaamse illustratiewereld Matties De Leeuw aan de slag met een nog lang niet uitgeput onderwerp: de Sint. En er mochten zelfs Pieten getekend worden. Straffer nog, Zwarte Piet krijgt een hoofdrol.
Onlangs een recensie in De Standaard gelezen (altijd blij als die nog eens aandacht besteden aan jeugdliteratuur, De Morgen doet dat veel te weinig). Het boek kreeg 3.5 sterren (5 is het maximum). Da's dus redelijk behoorlijk!
Awel, van mij krijgt hij er vier en da's toevallig het maximum op Pluizer.be

Jip en Janneke - Sinterklaas komt van Annie M.G. Schmidt



Sinterklaas van Charlotte Dematons

Dit boek is beschikbaar in twee maten: groot en heel groot. Uitstekend om in de klas te gebruiken dus. Je blijft kijken naar de details, dit boek is al enkele jaren op weg om een Sinterklaasklassieker te worden!



Dag Sinterklaas van Hugo Matthysen

(...) "Waarom een verhalenbundel van de serie 'Dag Sinterklaas'? De serie is al twintig jaar met succes te zien op de televisie, maar een voorleesboek over Sinterklaas dat niet overloopt van de gebruikelijke clichéfeiten over de gemijterde man is ook altijd welkom. Een aanrader dus voor wie nog op zoek is naar een verhalenbundel met hapklare verhaaltjes van ongeveer drie pagina's om voor te lezen in die spannende periode voor de komst van de Goedheilig Man."

maandag 11 november 2013

Die met de overreden kat en de appels

Op een duffe maandag, een paar weken geleden, fietste ik 's ochtends rustig richting onthaalmoeder. Nietsvermoedend. Tot ik plots een kat voorbij zag stuiven, naar de overkant. Altijd als ik een kat zie onderweg, is mijn dag goed! Maar het beest was niet van plan om rustig te blijven zitten, want wanneer ik even afgeleid was door een brommer die me inhaalde, schoot ze voor mijn wiel... Ik voelde een schok in mijn stuur, ik gilde, remde en... weg was ze, in de struiken. Ik kon écht niet gewoon doorrijden, Florien afzetten en naar school vertrekken, no way. Wie weet lag ze zwaargewond in de bosjes. Ik dus de fietskar aan de kant gezet en met mijn liefste poezenstem poezentaal proberen te spreken. Gelukkig kwam er dan net één van de baasjes aangereden. Ik heb dan maar uitgelegd wat er gebeurd was (toch niet evident, want ik voelde me schuldig) en ze ging zelf ook op zoek. Toen er na een hele tijd nog geen kat te zien was, ben ik toch maar richting onthaalmoeder vertrokken (mijn leerlingen moesten toch op tijd les krijgen), met de vraag of ik die avond even mocht langskomen om te horen of er nieuws was.
Nadat ik een hele dag met het verhaal in mijn maag gezeten had, kwam ik schoorvoetend (of schoorfietsend) aan bij het huis, waar een man en twee kinderen aan het spelen waren in de voortuin. Ik legde het probleem nog eens uit en hij sprak de gevleugelde woorden: 'Kijk ze is aan het spelen, niets aan de hand!' Als je mij een beetje kent, weet je wat voor gigantische opluchting dat was.
Die man bleek heel joviaal, de kindjes én de katten (ja, er waren er twee), heel sociaal. Ik werd meegetroond naar de moestuin en mocht mee appels plukken (ideaal, ik was net van plan om appelconfituur te maken. Daarna werden er nog twee gigantische courgettes in mijn fietstassen gepropt en kon ik huiswaarts keren.
Toch een redelijk lang bericht, om dan uiteindelijk gewoon te zeggen dat ik een courgettetaart en appelconfituur maakte met 'de buit'...

Et voilà...


Eind goed, al goed!

donderdag 7 november 2013

Hoe wij dat hier doen: the sequel

Mijn man des huizes schrijft ook al eens een column en dit keer vond ik hem zo mooi dat ik hem hier graag wil delen. Enjoy!



Eén vraag keert altijd terug. Schoorvoetend, op fluistertoon en meestal gericht aan mijn vriendin. Of na een bezoekje nog snel aan de deur, zodat ik het niet kan horen. Alsof het om een heikel punt gaat. Gevoelige onderwerpen worden nu eenmaal best vermeden, zo lijkt het. “Hoe doen jullie dat eigenlijk?” Opluchting na het stellen van de vraag. Het hoge woord is eruit.

En toch. Het is een heel logische vraag. Een bekommernis die mij, ons, lang voor de zwangerschap heeft beziggehouden. Hoe gaan we dat praktisch allemaal aanpakken? Ik zette mijn concrete zorgen op papier, las boeken en tijdschriften, ging bij verschillende mensen te rade. Praten en nog eens praten, niet bang om reële angsten te benoemen. Zelfs nu we meer dan ooit de praktijk aan de lijve ondervinden, gaan we nog steeds op zoek naar oplossingen.
Nochtans is het antwoord op de vraag heel simpel: met eenvoudige dingen en engelengeduld. Neem nu het verschonen van een luier: aan de verzorgingstafel staat een krukje dat me toelaat op een veilige manier alles te doen wat moet, alle potjes en kleertjes netjes binnen handbereik. Want laat er geen misverstand over bestaan: in alles wat ik zelf doe, staat veiligheid voorop. Op geen enkele manier mag onze dochter in gevaar worden gebracht, alleen maar omdat ik het zo nodig zelf wil doen.

Zo hebben we lang zitten tobben over het instoppen en uit bed halen van ons dochtertje. De traplift zou natuurlijk de trap al kunnen overbruggen, maar hoe zou ik haar van de ene ruimte naar de andere kunnen brengen? Natuurlijk hebben we wel een handige draagzak, maar voor een korte afstand is zoiets wel wat te omslachtig. Daarom zijn we blijven nadenken, want het feit dat ik ons kindje niet naar bed kon brengen voelde als een grote beperking aan. Praktisch zou dat immers betekenen dat ik nooit eens een avond – laat staan een volledige dag – de zorg op mij zou kunnen nemen. Ook hier lag de oplossing om de hoek te loeren: een doodeenvoudige curverbox op wieltjes, netjes voorzien van een zacht kussen. 
Als ons dochtertje moe wordt, til ik haar in de box terwijl haar rug tegen het grote kussen aanleunt. Zelf heerst ze als een ware kapitein over haar mini-bootje. Haar twee armpjes legt ze prompt over de rand en kijkt ongeduldig wanneer de golven hoog genoeg zijn om te gaan varen. Meteen zet ik me achter de box en duw haar zachtjes verder. Soms geniet ze gewoon van het uitzicht, een andere keer gaat ze tijdens de reis op ontdekkingstocht en trekt ze de boekjes uit de kast of vindt ze de schoenen van mama plots heel interessant. Een andere keer geeft ze schuddend met haar lijfje het tempo aan: “papa, nu mag mijn schuitje gerust een versnelling hoger gaan”, zoiets.
De boot houdt vervolgens een tussenstop aan de traplift. Van op mijn liftstoel til ik haar uit de box. Haar blik verraadt dat ze dondersgoed weet wat er gaat volgen: papa en ik gaan naar boven. Ze schatert wanneer de lift zich traag in beweging zet en gezapig de bocht inzet. 
Een pretparkattractie op kindermaat. Een kort belletje: einde van de rit; aankomst: eerste verdieping. Daar staat opnieuw zo’n kleine boot te wachten. Van mijn schoot kruipt ze haar tweede schuit je in. Van ver ziet ze de eindbestemming: bed in zicht! Beer beer en Spin staan haar al toe te wuiven. Nu moet het snel gaan. Heel snel. De wieltjes onder de tweede curverbox schakelen een versnelling hoger. Papa duwt de boot vooruit, haar kamer in. Het anker wordt uitgehaald bij de stoel die bij het bed wacht. Ik zet me op de stoel en til mijn dochter uit haar box, recht haar bedje in. Een klein zuchtje. Ze heeft haar haven bereikt. Zo eenvoudig kan het leven zijn. Tot morgen, schat.

maandag 4 november 2013

Goed eten


Goed eten

Ik was al lang benieuwd naar het boek van Dorien Knockaert, mede omwille van de enthousiaste promopraat op de blog van Mme Zsazsa, maar ook omwille van haar eigen blog Jonge sla die jammer genoeg op een laag pitje staat.

Maar op dat pitjesvlak is er goed nieuws: net nu ik van plan was om haar vorige boek de hemel in te praten, komt er in maart een nieuw boek uit. Nu ik dat schrijf bedenk ik me dat je eigenlijk nog tijd genoeg hebt om dat eerste boek te verkennen! Het houdt het midden tussen onderzoeksjournalistiek en receptuur. Ik heb het boek (ongelogen!) van A tot Z gelezen, en ben meteen beginnen koken.


Alvast twee gouden tips, de eerste iets minder 'duurzaam' of 'ecologisch verantwoord', want niet 'van het seizoen': tomatentaart! (Ik waarschuw u: veel lekkerder in de zomer, met zoete tomaatjes)

Mijn carnivore (maar verder best okeeje) man des huizes is er waarlijk zot zotter zotst van.

Het receptje:

een ui (een grote, naar smaak), in ringen gesneden
kerstomaatjes, in de helft gesneden
een bladerdeegje

De essentie van dit recept is: weinig werk, maar relatief lang laten sudderen. Dus: je laat de ui op een zacht vuurtje traaaag garen/karameliseren. Ondertussen verwarm je de oven voor (check de temperatuur en duur op de verpakking van het bladerdeeg) en snijd je de tomaatjes in de helft. Als ze klaar zijn, drapeer je de uien en de tomaatjes bevallig op de bodem van je bakvorm (ik gebruik een lage) en daarover leg je het bladerdeeg. En hup: in de oven!
Lekker met een slaatje, met wat geitenkaas, ...

En dan de directe aanleiding waarom ik dit bericht stuur: ik probeerde het volgende recept vandaag uit en nadat ik weer met mijn hoofd uit de wolken was gekomen, besloot ik dat het tijd was om eindelijk eens wat reclame te maken!

Spruitjessalade (ja ja spruitjes!) met oesterzwammen en linzen ofte heaven on earth:

een tiental spruitjes, in sliertjes gesneden (zonder de buitenste blaadjes)
150 gr droge linzen (gaarkoken in een halfuurtje in kookwater met een halve uit, 2 knoflooktenen, wat tijm + besprenkelen met citroensap als ze gaar en uitgelekt zijn)
200 gr oesterzwammen (in stukken gescheurd, in olie kort gegaard op hoge temperatuur)
broodkorstjes (met wat olijfolie, peper en zout in de oven gegrild)
4 zachtgekookte eieren of spiegeleieren (de dooier moet nog loperig zijn)
een beetje parmezaanse kaas om erover te raspen als het klaar is

Voilà!
Voor de gedetailleerde beschrijvingen en het geweldige proza van Knockaert moet je het boek kopen. Doen doen doen!