Pagina's

donderdag 20 december 2012

Brief 1

Lieve Florien,

Welke betere manier om deze blog te openen dan mijn allereerste briefje aan jou? Je bent nu exact een maand oud en al de clichés waarmee ik het afgelopen jaar om de oren werd geslagen... Heel wat van die beweringen blijken zowaar te kloppen, maar anderen dan weer niet.

- Zo instant verliefdheid? Wel, eigenlijk niet. Geen coup de foudre. Maar wel meteen een gevoel van 'herkenning'. Jij bent mijn dochter. En die van je papa. Ik was die eerste weken vooral een melkmachine, ik was vooral bezig met hoehoudikdithummeltjeinleven? Nu, vier weken later, kan ik wel zeggen dat die verliefdheid me te pakken heeft. Je bént de mooiste, effenaf!

- Wennen aan moeder zijn? Zo bewust heb ik dat niet beleefd, die 'gewenning' waarvan sprake. Je was er en plots was ik je mama, zo simpel is dat en zo simpel is dat nog steeds. Onvoorwaardelijk.

- Het overweldigende verantwoordelijkheidsgevoel dat je plots kan overvallen. Oh ja, been there. Een paar dagen geleden overkwam me plots de gedachte: doeme, ik moet er echt voor zorgen dat haar nooit ofte nimmer iets overkomt. Ik ben verantwoordelijk voor haar welzijn. 't Is voor echt nu.

- Dat schuldgevoel. Of, minder negatief dan: dat dubbele gevoel. Alles is dubbel. Als ik nu nog even snel die vriendin bezoek, dan ben ik minder snel thuis. Als ik met haar die winkel nog binnen ga, dan is dat misschien te vermoeiend voor haar. Als ik nog even dat telefoontje pleeg, dan laat ik ze nog wat langer wakker in haar wieg liggen. Enzovoort. Alles dubbel. Niet dat ik me met handen en voeten aan Kind 1* gebonden voel. Ik ben een vrijgevochten mama.
Maar da's dan ook weer dubbel.

Dat was het dan voor je eerste brief, Florien.
Want als ik deze blogpost nog langer rek, blijf jij nog langer op je honger zitten.


*Kind 1 is een verwijzing naar het geweldige Vaneigens. Floriens papa heeft het niet graag dat ik haar Kind 1 noem, net daarom vind ik het extra belangrijk om dit regelmatig toch te doen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten